Οι 15 προσωπογραφίες του Βασίλη Σούλη, σε διάσταση ένα επί ένα, λάδια σε καμβά, συγκροτούν ένα σύμπαν σχεδόν άυλο. Μορφές απόκοσμα οικείες, όλες από το κοντινό περιβάλλον του ζωγράφου, προεκτείνουν και εμβαθύνουν την ιδέα του πορτρέτου. Στη νέα ατομική έκθεσή του στην αίθουσα τέχνης ena contemporary της οδού Βαλαωρίτου 9γ (επιμέλεια Ιρις Κρητικού), ο Βασίλης Σούλης εμφανίζει ιδιότητες ψυχικού ανατόμου καθώς αφαιρεί περιβλήματα για να καταλήξει σε ένα κράμα σκότους και φωτός. «Προσωπογραφία είναι η προσπάθεια να ερμηνεύσεις τον άλλον», λέει. «Ασυναίσθητα, κάνεις και προβολή του εαυτού σου».
Γεννημένος στην Αθήνα το 1981, απόφοιτος της ΑΣΚΤ με καθηγητή τον Γιάννη Ψυχοπαίδη, ο Βασίλης Σούλης έχει το χάρισμα της ενδοπαρατήρησης. Μετακινεί προβλέψιμους κανόνες για να παραδώσει ερμηνείες κάλλους. Ως θεατής, νιώθει κανείς την ποικιλία των ανθρωπότυπων, όλοι να εκβάλλουν σε ρευστή ή αέρινη μορφή σε μια κοινή δεξαμενή. «Προσπαθώντας να αποδώσω τον ψυχισμό των προσώπων χρησιμοποίησα μια τεχνική πιο υγρή και διάφανη», λέει. «Οι τονικές διαφορές μέσα στο πορτρέτο είναι πολύ κοντινές, υπάρχουν πάρα πολλά ημιτόνια, το φως είναι οριακό, καθώς επιχείρησα να δώσω στη φιγούρα εσωτερικότητα και βάθος».
Από κοντά οι μορφές είναι γεωφυσικοί άτλαντες εκτεθειμένοι στη βροχή και στον ήλιο, τα βλέμματα σε απόσυρση ή σε ευθεία αναμέτρηση. Η μορφή τείνει να υποτάσσεται σε ένα φως απροσδιόριστης προέλευσης. «Το χρώμα είναι μουντό, κατηφές και ήπιο», λέει ο Βασίλης Σούλης. «Η υγρή βαφή δημιουργεί ρευστότητα στο σχήμα όπου μου χρειάζεται για να βγάλω σωστά τις περιοχές που δεν θέλω να τονιστούν και να παραμείνουν σε ύφεση». Οσο τα πορτρέτα του στέκουν αντιδιαμετρικά στον φωτορεαλισμό τόσο περισσότερο φωτίζονται εσωτερικά. Είναι η πορεία μιας εξαΰλωσης.
