Οπτικές
Της Λήδας Καζαντζάκη
Η κανονικότητα μας συντρίβει. Δημιουργεί τον καθρέφτη
μιας συμβολικής τάξης μέσα στην οποία το Εγώ προσπαθεί
να ισορροπήσει ανάμεσα στις επιθυμίες και στους φόβους του
Είναι και στις προσταγές που επιβάλλονται από τις κοινωνικές
συμβάσεις του Φαίνεσθαι. Τον καθρέφτη που η σημερινή
βιομηχανία του ιδανικού προϊόντος της πλαστικής
χειρουργικής αλλά και της γενετικής προσπαθεί να
καθιερώσει.
Μέσα σ' αυτή την αντιφατικότητα κινείται ο ζωγράφος Βασίλης
Σούλης στην τελευταία ατομική του έκθεση στην γκαλερί
Σκουφά στο Κολωνάκι, με πυξίδα τη βαθιά γνώση του
σχεδίου. Δομεί τη ζωγραφική του επιφάνεια με αυστηρά
διαρθρωμένα επικλινή, κάθετα και οριζόντια, επίπεδα
χρωματικά πεδία. Άλλοτε πλαισιώνουν τις τοποθετημένες στο
κέντρο φιγούρες δημιουργώντας την ψευδαίσθηση του
βάθους. Κι άλλοτε, συχνότερα, προβάλλονται ως
κερματισμένες, φευγαλέες, πνεόμενες από τον κυβισμό και
τον φουτουρισμό απεικονίσεις διαφορετικών όψεων του
περιβάλλοντος που καλύπτονται μερικά, «ωθούν» τις
φιγούρες στο προσκήνιο και εντάσσουν τον χρόνο μέσα στον
χώρο. Δομεί τις μορφές του, ενήλικες και παιδιά αλλά και
άγρια ζώα μέσα σε αμήχανες, στοχαστικές, επιθετικές στάσεις,
αγωνιώδεις κινήσεις και εξπρεσιονιστικά αποδοσμένες
χειρονομίες και ακραία εκπεφρασμένους μορφασμούς της
θλίψης, της οδύνης, του φόβου ή του θυμού τους.
Χρησιμοποιεί ως βασικό του εργαλείο τον χρωστήρα του και
ενίοτε το κάρβουνο για να πλάσει τα έργα του με πηχτές και
διάφανες, μικρές νευρώδεις, χειρονομιακές αλλά και απόλυτα
ελεγχόμενες πινελιές, έντονες γραμμώσεις και νεφελώδεις
σχηματισμούς, όπου βυθίζει τους θρυμματισμένους,
κυρτωμένους, κραυγάζοντες, απεγνωσμένους, αγχωμένους
αστικούς «δρομαίους» πρωταγωνιστές του όπως σε μια
σκηνή θεάτρου. Οδηγεί έτσι τον θεατή του με μια γλώσσα
εκρηκτική, βασισμένη στο συντακτικό των κινημάτων του
μοντέρνου που επιχειρεί να διαρρήξει συνθέτοντας το
προσωπικό του ιδίωμα. Αναδεικνύει κάτω από τον ενδεικτικό
και αντίθετο στην καθιερωμένη ετυμολογία του άνω
θρώσκοντος όντος τίτλο «Άνθρωπος που πέφτει», μέσα από
την αντίθεση του κανονικά καθορισμένου και του ακαθόριστου
και του αφηρημένου που εντέλει μας ορίζει, το ευάλωτο και το
τυχαίο της ύπαρξής μας.
